The project is financed from the budget of the Republic of Poland, as part of the Minister’s of Education and Science programme Science for the Society. The title of the project: Architecture and Infrastructure of the Great Reset: A Study of the Transformation towards the Information Civilization

Autor: wradmin

Cyfrowa tożsamość a Wielki Reset

Cyfrową tożsamość (ang. digital identity) można określić jako zestaw danych w postaci cyfrowej, które w sposób unikalny identyfikują osobę fizyczną. W ostatnich kilkudziesięciu latach proponowane były różne koncepcje  cyfrowej tożsamości[1].

Jedną z koncepcji cyfrowej tożsamości, związaną z Wielkim Resetem, jest projekt rozwijany przez organizację ID2020 Alliance, której partnerami – założycielami są m.in. Microsoft, Fundacja Rockefelera oraz Gavi the Vaccine Alliance[2]. Cechą charakterystyczną tej koncepcji jest ukierunkowanie na stworzenie jednolitej globalnej cyfrowej tożsamości dla wszystkich ludzi.

Jednym z założeń projektu ID2020 jest twierdzenie, że umiejętność udowodnienia swojej tożsamości w erze cyfrowej powinna być uznawana za podstawowe prawo człowieka, jednak wiele osób jest pozbawionych takiej możliwości, dlatego konieczne jest wprowadzenie jednolitej globalnej cyfrowej tożsamości.[3] W projekcie tym prezentowane jest podejście, zgodnie z którym rządy nie są w stanie samodzielnie sprostać wyzwaniu jakim jest stworzenie globalnej cyfrowej tożsamości, dlatego potrzebne jest podejście rynkowe, a realizacja tego zadania ma być możliwa dzięki współpracy wielu podmiotów, głównie prywatnych firm.

Jako zalety cyfrowej tożsamości wskazuje się m.in. umożliwienie dostępu do usług socjalnych, korzystania z praw obywatelskich w formie wyborów i uczestnictwa w nowoczesnej ekonomii. Jednak w projekcie przemilcza, umniejsza lub marginalizuje się zagrożenia związane z wdrożeniem globalnej cyfrowej tożsamości. Można wskazać tu m.in. liczne zagrożenia związane z prawem do prywatności, ułatwieniem prowadzenia inwigilacji, umożliwieniem kontroli społecznej na skalę masową czy wykorzystywaniem cyfrowej tożsamości do gromadzenia rozległych zasobów informacyjnych na temat jednostek i tworzenia rozbudowanych profili osobowości itp.

Wątpliwości nasuwają się także w kontekście charakteru podmiotów zaangażowanych w realizację projektu. Można odnieść wrażenie, że główni gracze zainteresowani są wdrożeniem cyfrowej tożsamości jedynie pod pozorem stworzenia udogodnień dla osób pozbawionych możliwości identyfikacji, z powołaniem się na prawa podstawowe, natomiast faktyczne motywy ich działań są w przeważającej mierze komercyjne.

 Innym niepokojącym wątkiem w projekcie ID2020 jest wątek powiązany ze szczepieniami. Jednolita tożsamość cyfrowa może być wykorzystywana do kontroli na skalę globalną tego, czy osoby przyjęły szczepionkę, a poprzez identyfikację osób niezaszczepionych umożliwia wprowadzanie ograniczeń np. w podróżach lotniczych czy innych dziedzinach aktywności społecznej.  Jednym z pilotażowych programów realizowanych w tamach projektu ID2020 był program cyfrowego identyfikatora zdrowotnego (ang. Digital Health ID) realizowany w Bangladeszu we współpracy z tamtejszym rządem pod nazwą Programu dostępu do informacji (ang. Access to Information (a2i) Program). Program miał na celu zapewnienie noworodkom biometrycznego identyfikatora cyfrowego nadawanego w momencie rejestracji urodzenia lub podczas szczepień[4].

[1] Na temat cyfrowej tożsamości por. m.in. Phillip J. Windley, Digital Identity. Unmasking Identity Management Architecture (IMA), O’Reilly Media Inc. 2008; Clare SullIvan, Digital Identity: an emergent legal Concept The role and legal nature of digital identity in commercial transactions,  University of Adelaide Press 2011. W literaturze polskiej patrz m.in. Mirosław Bąk, Tożsamość jednostki wobec innowacji cyfrowych i globalnego postępu technologicznego, „Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej. Organizacja i Zarządzanie” 2017, z. 112, s. 9-19; Piotr Olszewski, Wybrane problemy zarządzania tożsamością cyfrową w instytucjach administracji państwowej, „Roczniki Kolegium Analiz Ekonomicznych Szkoła Główna Handlowa”, 2015, nr 38, s. 179-190.

[2] Alliance Partners, https://id2020.org/alliance

[3] The Need for Good Digital ID is Universal, https://id2020.org/digital-identity

[4] Szerzej na ten temat por. Digital Health ID RFP,  https://id2020.org/digital-health-id-rfp

Regulacje prawne dotyczące sektora cyfrowego

Digital Markets Act [DMA] [COM(2020) 842 final;https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52020PC0842&from=en ] ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie kontestowalnych i uczciwych rynków w sektorze cyfrowym [dotyczące kontroli usług cyfrowych świadczonych przez Big Tech]. Przyjęte 5 lipca 2022 (razem z  Digital Services Act) przez PE, mające na celu ograniczenie dominacji cyfrowych gigantów] [Por. https://www.europarl.europa.eu/news/en/press-room/20220315IPR25504/deal-on-digital-markets-act-ensuring-fair-competition-and-more-choice-for-users. W UE negatywna reakcja tylko Irlandii, w której ulokowane zostały działające w Europie Big Tech. Jeszcze wyczekujące stanowisko USA, gdzie także przygotowuje się podobne regulacje prawne [por. https://www.nytimes.com/2020/10/06/technology/congress-big-tech-monopoly-power.htmlhttps://www.washingtonpost.com/technology/2020/12/09/facebook-antitrust-lawsuit/

Stanowisko KE w sprawie pozamedycznego stosowania implantów ICT